Het is weer tijd voor het Eurovisiesongfestival. Nederland hoopt met Douwe Bob en het liedje ‘Slow down’ hoge ogen te gooien. Hij is door naar de finale, dus missie nummer één is geslaagd. Nu komende zaterdag met veel douze points naar de top van Europa. Aan zijn zangkwaliteiten zal het niet liggen.

Aan zijn presentatie overigens ook niet. En daar vinden we gelijk de crux van dit liedjesfestijn: het lijkt wel of het meer en meer gaat om de verpakking dan om de muziek, zeg maar het Eurovisieshowfestival. En daarom haak ik ook af. Los van het feit dat het een hele zit is: twee halve finales, de finales en de puntentelling (= veel publiek zendtijd) en de eye candy die in het rond gestrooid wordt, vind ik de bombastische aard van de show echt te veel van het goede.

We hebben de laatste jaren weer goede inzendingen afgevaardigd. Anouk met ‘Birds’, The Common Linnets met ‘Calm after the storm’ en Trijntje Oosterhuis met ‘Walk along’ (overigens geschreven door Anouk). Bij de laatste liet de regie een steekje vallen, waardoor de act het niet tot de finale schopte, maar het waren in ieder geval smaakvolle oor- en oogstrelende vertoningen. Voor mij een voorwaarde als ik naar muziek ‘kijk’.

Ik wens Douwe Bob alle succes toe en gun hem een internationale doorbraak, zoals The Common Linnets. Maar eerlijk gezegd is meedoen belangrijker dan winnen. Je moet het meer als een eer zien om hier je land te vertegenwoordigen. Zeg eens eerlijk: van welke winnaars hoort u nog regelmatig een liedje langskomen? Loreen met Euphoria komt in mij op, maar dat is dan ook het enige liedje uit haar repertoire.

Hoewel ik dus niet tot de doelgroep behoor, draagt het Eurovisiesongfestival mijns inziens wel bij aan het saamhorigheidsgevoel. En ik moet ook toegeven dat de chauvinist in mij het leuk vindt als we internationaal positief op de kaart gezet worden. Dan maakt het mij niet uit of het op politiek, sportief, muzikaal, economisch etc. etc. gebied is. Ik word daar gelukkig van. Je zal mij echter niet met een vlaggetje zien zwaaien (je kan ook te ver gaan), maar een tweet kan er dan wel van af. En een glaasje champagne (of iets anders drinkbaars) natuurlijk. Proost Douwe en ‘don’t slow down’!